Jeszcze dżinsowe i WSPiM

ale już tylko dwa :) 

  

Obejrzałam zapas guzików, koronek i szmatek, dopasowałam kolorystycznie i przypadkiem spojrzałam w kalendarz ...... Wielkanoc za pasem, trzeba pomyśleć o kartkach, więc nie poszłam do sklepu po kolejne bloczki żółtych karteczek, bo pewnie bym się nie powstrzymała. Przyznaję jednak, że tym razem świątecznych kartek dużo nie powstanie, nie dam rady wysyłać na każą okazję własnoręcznie robionych. Chyba tylko na Boże Narodzenie będę je przygotowywać, a na Wielkanoc naprawdę dla najbliższej rodziny. Zaczyna mi brakować czasu na inne robótki :))))) W ten sposób będę mogła zrobić ich więcej, dokładniej i z myślą o konkretnej osobie, bo tylko raz do roku, za to przez cały rok może trwać produkcja ;)

Po wielu dyskusjach, przemyśleniach i kombinacjach organizujemy z Magdą wielkie spotkanie podlaskie i mazurskie- zwane w skrócie WSPiM.

Najprawdopodobniej będzie to sobota ( tak wybiera większość zainteresowanych) 8 maja w Białymstoku w klubie szkoły znajdującej się w pobliżu dworców PKS i PKP- klub wstępnie zarezerwowany przez Magdę.

Informacje o spotkaniu zamieściłyśmy na multiply u mnie, Madziuli i na forach :

marancie 

kaiem 

kuferku 

babskim 

Zapraszam na spotkanie i do pomocy w jego organizacji .

Scrapuszka dżinsowe

Dżins to moja wielka miłość, kiedy nie mam spodni dżinsowych to jakbym była goła :) Pod koniec lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku, jako uczennica szkoły podstawowej, mogłam o nich tylko marzyć, bo rodzice uważali kupno takich spodni za czyste, żywe $ za szaleństwo, choć taka waluta była obecna w naszym domu. Mniej więcej w tym czasie ciocia z mężem wyemigrowali do Kanady, to w zasadzie była siostra dziadka, więc jakby stryjeczna babcia, ale mówiliśmy do niej ciocia. Kiedy tylko tam się zagospodarowali zaczęły napływać do całej, sporej rodziny paczki, a w nich ..... wymarzone spodnie. Zazwyczaj były to dżinsy i sztruksy ( w bajecznych kolorach) Levi Strauss z  pomarańczową wszywką, pewnie dlatego to była moja ulubiona marka, potem też najczęściej takie kupowałam, bo jako licealistce przysługiwały mi już fundusze na ich zakup :))) Dziś noszę takie w jakie udaje mi się wcisnąć ;) 

Klejąc notesik Maciejkowi wpadł mi do głowy pomysł wykorzystania resztek wszechobecnych w naszym domu spodni i tak oto powstały większe i mniejsze scrapuszka dżinsowe.

Więcej szczegółów - dżinsowy guzik wykonałam własnoręcznie , to na nich  testowałam stempelki i zastosowałam gumkę kapeluszową zamiast wstążki.

 Z rozpędu powstały jeszcze dwa karnawałowe, na jego zakończenie, z wykorzystaniem papierków  Madziuli.

Magda, użyłam paru drobiazgów od Ciebie, czy resztę mogę sobie już zostawić do oglądaniu ?   :))))))

Serduszkowo

Od wczoraj znowu nie mamy internetu, chłopaki zainstalowali się z laptopem w mieszkanku po drugiej stronie ulicy, więc przyszłam sprawdzić jak się zachowują :)))

Przy okazji prześlę wszystkim, którzy tu zajrzą, moc serdeczności z okazji Walentynek i specjalną kartkę zrobioną z myślą o Was. Taki misz- masz: guzik, szkiełko, dżety, papierek 3D i mini kwiatuszki na fioletowym, ale mam nadzieję , że każdy znajdzie na niej swoje serce :)

 Z papierków wydrukowanych przez Madziulę skleiłam jeszcze jedną.

Zrobiłam też podsumowanie moich serc uszytych w ostatnich miesiącach, wiele miało swoje klony i większość znalazło nowych właścicieli.

A do kompletu z notesem Maciej zażyczył jeszcze serduszko, bo Julka M. dostała już wcześniej, więc Julka O. może poczuć się urażona :)))

Do poklikania :( mam nadzieję, że tym razem nie będzie to miesiąc przerwy.

Notesiki- scrapuszka

Jeśli istnieje w scrapbookingu styl minimalistyczny to jest to zdecydowanie mój styl :) co widać na moim pierwszym scrapuszku, które wymyśliły  dziewczyny na forum. Notesik prototyp, a raczej okładki na żółte karteczki o wymiarach 51 x 38 mm okleiłam tłoczonym papierem, tym krokodylowym i zamocowałam dwa nity serduszka. To mój własny prezent walentynkowy, ale na prototypie się nie skończyło, zrobiłam mu bliźniaka, który zamieszkał u Madziuli, a potem......;)

Mimo niewielkich rozmiarów, wewnątrz udało mi się umieścić kieszonkę na wyrwane karteczki z zapiskami.

 Te pofalowania na brzegu wewnętrznej okleiny wcale nie są widoczne gołym okiem, obiektyw aparatu jednak je wychwycił,  powstały na wypukłościach tłoczonego papieru, które w trakcie klejenia trochę się spłaszczyły :(

A tak notesik układa się w dłoni.

 Mój Maciuś, od dziś już  szesnastolatek, ma drugą bliską koleżankę, która również kilka dni temu obchodziła urodziny i również nosi imię Julia- dla odróżnienia od Julki M. tej od szaro-różowego pudełeczka, nazywana Julką O. Synuś poprosił mnie o zrobienie podobnego notesu, ale w zupełnie innym stylu, dla wyżej wymienionej Julki O. Skoro to ma być prezent dorobiłam też pudełeczko z szybką. 

 Ten styl jest preferowany nie tylko przez druhów z Maćka drużyny, ale przez druhny też, żeby jednak zaznaczyć  odrębność płci dodałam koronkę, w odpowiednim kolorze rzecz jasna :) i kilka listków, żeby kojarzyło się z miejscem przez nich najbardziej lubianym czyli lasem.

 

Jak widać na zdjęciu, scrapuszko Julki jest nieco większe, ma wymiary 51 x76 mm. Wyrwane karteczki można uzupełnić wklejąc potem kolejny bloczek.

Na tym się moja radosna twórczość nie skończyła, spodobało mi to tak bardzo, że zapomniałam nawet co obiecałam wyhaftować Basi, ale we wczorajszy wieczór nadrobiłam zaległości, a pozostałe scrapuszka czekają na sesję zdjęciową.

Znowu mi przybyło

Zaczynam się zastanawiać gdzie upchnąć moje niezbędne, ukochane, wymarzone zabawki. Bywam  zła na siebie, że ciągle kupuję nowe, a mimo to marzę o kolejnych. Czasami te marzenia się spełniają w dość niespodziewanych momentach i takie niespodzianki są najcudowniejsze.


Tydzień temu odwiedziłam Madziulę, Magda zaproponowała mi możliwość podrukowania papierków  na jej drukarce, z czego  skwapliwie skorzystałam, a ja miałam przyjrzeć się jej maszynie do szycia, czego nie zrobiłam, bo zabrakło czasu. Na odchodne zostałam obdarowana prawdziwymi skarbami. Magda przywiozła je już jakiś czas temu  ze swoich wyjazdów zagranicznych, nawet odsypała mi  część tych cudowności. Wtedy to naprawdę były rarytaski, bo sklepów scrapowych prawie nie było. Wspominałam o tym parę postów wcześniej, sporadycznie wykorzystywałam te drobiazgi do kartek, bo sam fakt ich posiadania sprawiał mi ogromną radość. To chyba uczucie znane większości z Was :)))
Magda nagle stwierdziła, że z różnych względów nie będzie używać swoich zdobyczy i po prostu dała je mi. Przeżyłam prawdziwy dylemat- z jednej strony pragnęłam ich całym sercem, ale byłam zakłopotana, bo nie zasłużyłam na taki prezent.


Magda, od tygodnia, kilka razy dziennie oglądam je i oglądam..... dziękuję Ci bardzoooooo  !!!


Na zdjęciach 4 bloki z pięknymi kartonami, jest tam papier czerpany, tłoczony, brokatowy, haftowany.... sami zobaczcie.

 

Oprócz papierów zostałam posiadaczką pozostałej części ćwieków, kryształków, naklejek itp.

Magda powiedziała, żebym już dłużej nie patrzyła na nie, tylko ich używała i będzie mnie sprawdzać, więc użyłam..... troszeczkę, choć nie odbyło się to całkiem bezboleśnie ;)
Użycie udokumentuję zdjęciami trochę później, teraz biegnę obejrzeć Madziulową maszynę.

Zapomniałam.... jak napisałam na początku, moje zbiory różnych rzeczy są ogromne, sama czasami nie wiem co mam, nie są to rzeczy wypasione, ale jakże często przydatne.
Kiedy likwidowała się podstawówka w szkole Rafała ( jego klasa była chyba ostatnią, teraz jest tam gimnazjum) pomagaliśmy w sprzątaniu, wiele pomocy naukowych wyrzucano, wychowawczyni syna zapytała czy chcę stempelki z alfabetem. Jasne, że chciałam, stempelki przeleżały wiele lat, przenoszone z miejsca na miejsce, aż o nich sobie przypomniałam. Jak przypomniałam to nie mogłam ich nigdzie znaleźć, myślałam nawet, ze wyrzuciliśmy kiedy rozpoczął sie remont, mnóstwo rzeczy wtedy wywaliliśmy, ale się znalazły. Sprawdziłam czy sobie z nimi radzę, testowałam farbą akrylową na dżinsie, bo tuszu jeszcze nie mam i oto efekt.

 

Jaka ja przezorna jestem, sama siebie podziwiam..... w tych przerwach kiedy się nie wkurzam, że mam tyle bajzlu i nie mam gdzie go trzymać :)))

Małe co nieco

Zostałam poproszona o zrobienie frywolitkowego wianuszka komunijnego, odesłałam amatorkę frywolitki do profesjonalistek, ale ona powiedziała, że jest wielbicielką mego talentu :)))) Cóż było robić, tak połechtana zgodziłam się. Nie była to mądra decyzja.

Kwiatuszki wysupłam, co prawda przeraża mnie taka ilość białych !!! ale dam radę, jednak co potem ??? Na czym to zamocować ? Podpytałam męża jakie druty ma na stanie warsztatu a on, jak to on, tylko się uśmiechnął i powiedział, że nie bierze udziału w moich zabawach 'gałgankami' tak nazywa wszystkie moje robótki :((((
Może rozmontować jakiś stary wianuszek, ale ja nie posiadam..... podpowiedzcie proszę, bardzo proszę .

Wczoraj z mamą komunistki ustaliłyśmy strategię, wybrała wzór z przygotowanych przeze mnie prototypów i mam stracha.
A to moja wersja kwiatków, który wybrała Dorota ?


Supłałam je z głowy, różnie rozkładając pikotki i z różną ilością płatków, nie upieram się jednak, że takich nikt wcześniej już nie wykonał. Zamocujemy je przemiennie jeden podwójny, jeden pojedynczy, może dodamy szklane listki pomiędzy- to już będzie plagiat Maranty, ale ona tak cudnie wplata koraliki, że trudno nie próbować jej naśladować :)
Pewnie Dorota tu zajrzy i będzie podczytywać, co ja wypisuję o wianuszku jej córki, który istnieje jeszcze tylko w jej i mojej ( bardzo zamglonej) wyobraźni.

Przygotowałam też malutki dowód wdzięczności pewnej osobie, nie wiem czy się spodoba, bo 'chodzimy w różnych wagach' ;)



A ta piękna krokodylowa skóra służąca za tło to papier tłoczony na jaki natknęłam się w Empiku, nie mogłam go tam zostawić, była tylko jedna rolka.


I wiadomość z ostatniej chwili, właśnie wrócił mój student ze swego pierwszego egzaminu, nie musi go zdawać, przepisano mu ocenę z ćwiczeń, w ten sposób ma z głowy egzamin z fizyki i matematyki, w tej sesji zdaje tylko jeden, z teorii obwodów za tydzień.
Ten rok zdecydowanie będzie należał do Maćka, testy gimnazjalne i nabór, a mały to nie przewidywalny Rafał, w każdej chwili może nas zaskoczyć. Próbne poszły mu nadzwyczaj dobrze, przeszedł też do dalszych etapów w konkursach z angielskiego i informatyki, tylko te oceny .... załamka.

Zapiekanka teściowej

Propozycja przede wszystkim dla tych, co nigdy nie robili gołąbków czy bigosu, ale zdrowie, światopogląd i kubki smakowe pozwalają jeść mięso z kapustą.

Moi dwaj panowie ( pierworodny prawie w ogóle nie jada mięsa, bo mu nie smakuje) bardzo lubią gołąbki, są w stanie pochłonąć każdą ich ilość, ale bez opakowania czyli kapusty. Prawdopodobnie z takim samym problemem spotkała się moja teściowa i dlatego wymyśliła tę zapiekankę, a może zrobił to ktoś inny. Teściowa zmarła zanim została moją teściową, a jej zapiekankę nauczyła mnie przyrządzać ciocia męża, a ja swoją siostrę i bratową.

Potrawa ta jest świetna na różne okazje, nawet dla gości, choć nie pod rękę jej z szampanem czy kawiorem ;) Może być uzupełnieniem zimowego grilla, ogniska, doskonała na działkę, na po sankach, nartach, kuligu… a jaka pyszna z młodej kapusty. Łatwo ją odgrzać, w rondlu, piekarniku czy mikrofali, jest dużo smaczniejsza następnego dnia. Wybornie smakuje zarówno z kartofelkami z wody jak i pieczywem.

Zaryzykowałabym nawet stwierdzenie, że to wersja light bigosu i gołąbków, bo przygotowana bez tłuszczu, zawiesistego sosu czy smażenia. Zapiekam ją w dość dużej brytfannie i ilość produktów podana poniżej jest na wielką porcję.

Główne składniki to:

-kapusta biała – nieduża główka lub połowa dużej,
-mięso mielone ok.1,2 kg,
-ryż ok. 125 g czyli tyle co w jednej torebce.

Pozostałe powinny być w każdej kuchni.

Sposób przyrządzania:

Ryż ugotować tak jak komu wygodniej w torebce lub tradycyjnie z odrobiną soli i ostudzić.

Kapustę poszatkować nożem lub szatkownicą, zagotować wodę w sporym garnku i wrzucić kapustę, gotować aż do miękkości- ok. godziny. Jeśli ktoś nigdy nie szatkował kapusty to dobra okazja, bo w gotowej potrawie wcale nie widać czy robiła to wprawna ręka czy początkująca.

Mięso mielone wieprzowe lub wieprzowo- wołowe, takie jakie lubicie, przyprawić wg. gustu solą , pieprzem, gałką muszkatołową, majerankiem ( ewentualnie przyprawą do mięsa mielonego), dodać 1-2 jajka, drobno posiekaną cebulę, ryż i dokładnie wyrobić. Podzielić na dwie części.

Miękką kapustę osączyć, nie wyciskać, odrobina wody jest wskazana, zapiekanka nie będzie sucha, a w sosie własnym. Na dno brytfanny ułożyć warstwę 1-2 cm kapusty, posypać przyprawami np. do bigosu i potraw z kapusty, pokruszonymi grzybkami suszonymi, posmarować przecierem pomidorowym, czy kto co tam jeszcze lubi.

Następnie ułożyć warstwę mięsa i znowu kapusta, przyprawy, mięso, kapusta, przyprawy. Wierzch posypuję startą marchewką, ale nie ma takiej konieczności, przykrywamy pokrywką lub folią aluminiową i do piekarnika. Moja spędza tam 1,5 – 2 godziny, zależy to od wielkości naczynia do zapiekania . Ilość warstw podobnie, w małym naczyniu może to być tylko kapusta- mięso- kapusta, w dużym więcej niż dwie warstwy mięsa.

Jeśli ktoś lubi bardziej zdecydowane smaki, a wątroba nie ma nic przeciwko temu, to może kapustę białą wymieszać z kiszoną, ale mieszamy dopiero układając je w brytfannie, wcześniej każdą podgotowujemy w oddzielnych garnkach. Kiedyś bardzo lubiłam taką wersję. Można też przełożyć kolejne warstwy plastrami wędzonego boczku.

Gdyby odgotowanej kapusty była za dużo do zapiekanki, studzimy ją, odsączamy i zamrażamy w niewielkich porcjach. Wykorzystuję ją potem do barszczu ukraińskiego, którego klasyczna postać wymaga sporo składników w małych ilościach, albo do innej zupy jarzynowej, albo do kolejnej zapiekanki.