Kartonowa wieża

Jeszcze w trakcie montowania zielonego pudła znalazłam w szmateksie okrągły obrus w pięknym niebieskim kolorze o ciekawym splocie, na sąsiednim stosie leżała koszula , trochę sprana, ale bardzo pasująca do obrusa- jasnoniebieska w brązowe kwiaty. Już tam, zanim zapłaciłam, dokładnie wiedziałam co powstanie. Czasami w praktyce nasze plany ulegają korektom, ale nie tym razem, tu poszło wszystko zgodnie z tym, co ujrzałam oczami wyobraźni w ciasnym, zawalonym szmatami pomieszczeniu ;)

Haft znany już z kartki dostosowałam do potrzeb, zmieniłam muliny na inne niebieskie i wyszywałam na brązowej Luganie. Po oklejeniu pomyślałam, że w ten sposób można samemu oprawiać nieduże, sezonowe hafty czy fotki, daje to tyle możliwości. Ramki da się ozdabiać w przeróżny sposób, naklejając gadżety pasujące do haftu, wyszywając je czy co tam nam przyjdzie do głowy. Będzie to oryginalny i zupełnie inny od typowych, tylko nasz, obrazek.













Nie będę ukrywać, że pomysł jest całkowicie odgapiony z blogu Silvii ( która jest moją idolką w kartonażu) zaczynając od kształtu na uchwycie do wieczka skończywszy :)













Pudło dostosowałam jednak do moich potrzeb, wymyśliłam ( głowy nie dam czy nikt inny wcześniej na to już nie wpadł) jak zabezpieczyć kolejne piętra przed przesuwaniem się.
Moja wieża jest dwukondygnacyjna, w każdej chwili mogę dodać kolejne piętro, byle materiałów starczyło, na razie zostanie taka jaka jest.


W środku prezentuje się tak.












Na drugim zdjęciu widać grube dno niższego pudła, jest ono z każdej strony pomniejszone o 0,5 cm , co powoduje, że zagłębia się w pierwszym i nie spadnie tak samo z siebie z pierwszego. W ten sam sposób wykonałam pokrywę. Zastanawiałam się czy dolne też nie powinno mieć takiego wcięcia w spodzie, można byłoby je dowolnie zmieniać- góra do dołu lub dół do góry- jak w " Czterdziestolatku " :)))) , ale postawiłam na solidną podstawę.

Kartonowa wieża od samego początku miała swoje przeznaczenie, oto co będę w niej przechowywać. Dorobię tylko jeszcze trochę średnich bobinek w odpowiednim kolorze, ale to w międzyczasie.












Piękny niebieski obrus okazał się bardzo niewdzięczny, najpierw trzeba było odpowiednio go przyciąć, żeby oklejać zgodnie z przebiegiem wątku i osnowy, a nie po skosie. Później wyszły jeszcze inne jego wady, ma jakieś sztuczne dodatki, które uniemożliwiają cięcie nożem krążkowym, robiłam tylko ślad i wycinałam nożyczkami. Zostawia też paskudne klaki na macie do cięcia, jak ocieplina. Czego jednak baba nie zrobi jak się uprze :))))

Muszę koniecznie napisać, że pojawiła się jeszcze jedna zwolenniczka kartonażu, znana mi osobiście młoda osoba o niezwykle utalentowanych rączkach, miałam okazję widzieć kilka jej prac. Właśnie prezentuje swój pierwszy kartonażowy segregator a jak pisze, ma być tego więcej, chyba będzie czym się inspirować.