A świat nie zatrzymał się nawet na chwilkę

   Zepsuło nam się wszystko, co tylko mogło się zepsuć. Nagła choroba męża uruchomiła lawinę. 

  Prawdę mówiąc, choroba nie była nagła, tylko  nagle i ostro nam się objawiła. Rozwijała się długo i dawała o sobie znać, ale jaki facet przejmuje się takimi drobiazgami, dopiero kiedy okazało się, że już gorzej być nie może....

  Nie wiem jak przetrwaliśmy te kilka miesięcy: bezsenne noce, napady paniki w najbardziej nieodpowiednich momentach, długie oczekiwania na wyniki i rozpacz, złość, bezradność. Mój świat stanął w miejscu. Unikałam sąsiadów, znajomych, Was też, długo nie potrafiłam o tym rozmawiać. Nie byliśmy przygotowani, chyba nikt nigdy się nie jest na coś takiego przygotowany, ale nam doszedł jeszcze ten nieszczęsny remont i kłopoty firmowe, o których niewiele dotąd wiedziałam i wiele innych.

Przetrwaliśmy! 

  Pomogła moja rodzina i wsparcie kilku przyjaciół, a nawet zupełnie obcych ludzi.  Byli też tacy, bardzo bliscy, którzy zawiedli, teraz już mniej bliscy.

  Udało nam się bardzo szybko podjąć decyzję i sprzedać mieszkanie w bloku, zrobić kuchnię, łazienkę i  pokój Maćka. Może nie wszystko tak jak marzyłam, ale  wróciliśmy już do domku. Ciągle jeszcze na tobołach, z materiałami budowlanymi tuż obok, śladami gipsu, prowizorką. Powoli jednak będziemy się urządzać i kończyć remont.

  Mąż w tej chwili ma się lepiej. Nie wiem co będzie dalej, boję się wybiegać myślami w przyszłość.

  Tylko mi nie piszcie, że co cię nie zabije to wzmocni, bo choć nie zabije to paskudnie poharata i blizny zostawi, na ciele i duszy, widoczne.